lucky angels

Guyana is geweldig! Natuurlijk zijn er genoeg momenten dat ik Nederland een beetje mis, dat ik baal van hoe sommige dingen geregeld zijn, of dat het me allemaal gewoon te lang duurt, maar... Over het algemeen genomen; het leven hier is heerlijk!
En dan zijn er mensen die zeggen dat het gevaarlijk is, dat er veel criminaliteit is, dat je je alleen per taxi moet laten vervoeren in Georgetown, etc. Maar die mensen krijgen niks mee van dit prachtige land, waar de mensen zo ontzettend vriendelijk zijn en waar de chaos zo ontzettend heerlijk is. Ik ben voorzichtig, en ik geniet! En in ruim 16 maanden tijd is mij nooit wat gebeurd!
Deze week veranderde dat... Het was 2 x raak! Maar ook nu, dankzij some lucky angels on my shoulders, kan ik achteraf zeggen dat het vooral reuze interessant was om mee te maken!
(ik realiseer me dat ik vette mazzel heb gehad, hadden natuurlijk ook heel andere dingen kunnen gebeuren, net als op iedere andere plaats in de wereld...)
Dinsdagmiddag 20 December. Ik stap op de fiets om een brief te bezorgen. Nooit eerder per fiets naar dit adres gegaan. Lang leve de Blackberry met Google Maps App! Lang leve het fietsmandje dat fietsen en Google Maps checken goed doet combineren!
En ik was niet de enige die hier het gemak van inzag... Zo was er namelijk ook een jongen op een fiets die, net als ik, dacht: “Blackberry in fietsmandje: handig!” Zijn motieven voor deze fijne gedachten waren alleen anders dan die van mij. Voor hem betekende het namelijk ~langsfietsen, hand insteken, meenemen~. En zo gezegd, zo gedaan.
Maar... Wisten jullie dat er een heldhaftig persoon in mij verscholen zit?? Ik dus ook niet, maar blijkt zo te zijn! Naast Selina en Sergio is mijn Blackberry namelijk wel echt mijn beste vriend hier in Guyana en als je aan mijn vrienden komt, dan kom je aan mij. En dat laat ik dus (blijkbaar) niet zomaar gebeuren.
Ik greep de jonge man bij zijn T-shirt. Hij probeerde hard weg te fietsen, zijn T-shirt scheurde en ik verloor de grip. Ik erachter aan (bedenk hierbij even ik een veeeeel te klein blauw fietsje met mandje heb (ET fietsje, maar vliegen doet ie (nog) niet), ik zie er sowieso al niet uit op dat dingetje, maar nu, trappend als een idioot, half staand op de trappers natuurlijk al hélemaal niet!), hij draaide om, ik draaide om. Ondertussen schreeuwde ik de longen uit mijn lijf... En dat maakte dat een passerende automobilist stopte, raampje opende en vroeg wat er aan de hand is. Ik op mijn beste Guyanese: “the ‘bay’ on the bike just ‘tiefed’ my phone!”. De automobilist trapte zijn gaspedaal in, blokte de jongen zijn pad af en ik (inmiddels een eindje achterop) zie de jongen op de fiets heel gewillig mijn telefoon overhandigen aan de automobilist. Terwijl ik erop af fiets en de automobilist naar mij toe komt lopen zie ik de reden van de ‘tief’s gewilligheid... In de ene hand heeft de automobilist mijn Blackberry, in de andere zijn pistool...
(En nee, deze richtte hij niet op mij, hij probeerde niet naast mijn telefoon ook mijn geld te krijgen, ik hoefde niet te vechten... Hij gaf mij mijn telefoon en terwijl ik hem probeerde te bedanken was hij al in zijn auto gestapt en weg gereden...)
Kerstavond: Kerstavond in Georgetown: Terwijl de rest van de wereld in de kerk zit (of in de bioscoop natuurlijk Noor!! :)) gaat Georgetown naar Regentstreet om kerstinkopen te doen. (Selina’s theorie hierover is (lang verhaal, maar ik zal het kort houden) dat Guyanese people altijd laat, laat, laat zijn en wanneer doe je dus je kerstinkopen... Inderdaad... op het laatste moment, op Kerstavond. En Guyanese people willen ook altijd wel geld verdienen, dus wanneer stal je je spulletjes uit... Inderdaad... wanneer al die mensen op het laatste moment hun kerstinkopen gaan doen: op Kerstavond.) Regenstreet is packed on Christmas eve. En dit jaar, absolute nummer 1 in de kerstaanbiedingen: speelgoedpistolen die net echt lijken... Merry Christmas!
Anyhow, na wat rondstruinen op Regentstreet zijn we met wat mensen in Upscale (M, M, J, S, papa en Co: daar waar we op balkon hebben gezeten, met uitzicht op Stabroek) beland. Rond een uur of 4 in de morgen liepen wij met ons 4en van Upscale naar de auto. Zoals altijd om mijn pols mijn purse. Tijdens het lopen aan het overleggen waar we heen zouden gaan. En daarvoor had ik mijn Blackberry in mijn hand om Sergio te vragen waar hij was. Op dat moment rent er een jongen langs mij en trekt mijn purse van mijn pols: weg was hij... Boyd, die naast mij liep reageerde vlugger dan vlug, hij griste mijn telefoon uit mijn handen en stak die diep weg in zijn broekzak. Blijkbaar gaf de ‘tief’ mijn purse in zijn ren aan een handlanger van hem. Boyd en Raul zagen dit allemaal gebeuren, Selina en ik waren al lang blij dat er niks ernstigs gebeurd was en wilden maar het liefst snel weg. Maar de mannen moesten natuurlijk kijken of er nog wat gedaan kon worden. En dat kon! In het straatje waar mijn purse gejat werd was het superdruk en tussen al deze mensen liepen heel wat undercover agenten. Een aantal verdachten werd meteen opgepakt en in de politieauto gezet. Agenten kwamen naar ons toe en zeiden ons hen te volgen naar het politiebureau. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen op het politiebureau troffen wij daar een heleboel mensen die er op het eerste oog allemaal een beetje hetzelfde uitzagen. Tussen de agenten was één man in uniform, die weliswaar onder zijn uniform een paar teenslippers droeg, maar het kon niet missen, deze man was een agent. Een slapende agent... Hij deed een dutje in een stoel achter de balie. Nou gaan wij ervan uit dat de jonge jongens in hippe kleren en met grote pistolen ook agenten waren... En blijkbaar waren er ook een aantal agenten met hippe, hier en daar versleten kleren, die met hun macho uitstraling niet makkelijk te onderscheiden waren van de echte (?) boefjes die op de ‘strafstoeltjes’ achter de balie zaten. Anyhow, ons werd gevraagd de dader aan te wijzen. Helaas... De betreffende jongeman trok in het voorbij rennen mijn purse van mijn pols en voor ik in de gaten had wat er gebeurde was zijn achterhoofd al een klein vlekje, no way dat we de dader aan konden wijzen. Maar die 4 jongens die daar op een rijtje achter de balie zaten smeekten ons met hun blikken ze vrij te pleiten. Raul en Boyd meenden wel te weten wie ze gezien hadden en stellig werd dus één van de jongemannen aangewezen. Na wat heen en weer geschreeuw (jongens: “it wasn’t me!”, politie: “think about your family, what would your momma say?! How ashamed would she be??”) werd de aangewezen jongeman weer in de politie pick-up gezet en reden ze met hem terug naar de plek van de beroving. Wij zaten nog steeds op het politiebureau, waar inmiddels één van de boefjes (?) met zijn grote puppy-ogen en wijdse armgebaren Selina en mij smeekte om hem vrij te pleiten. Eén van de agenten (die, moet je weten, een wollen muts droeg met daaraan vast het prijskaartje... Gebeurt hier vaker, is stoer ofzo... maar nu veroorzaakte het bij Selina bijna een enorme lachkick) schreef in de verschillende boeken met zwarte en rode inkt (zeer belangrijk detail) wat er gebeurd was. (jaja, want zelfs in het politiebureau in het centrum van de hoofdstad van Guyana is geen computer te vinden) Dus ik vertellen wat er in mijn purse zat: geld, VSO ID card, lipgloss, oorbellen en de huissleutels. Nou was ik over dat laatste het meest ongerust, want Guyana is een groot dorp en ons kent ons. Het kan nooit moeilijk zijn ons huis te traceren... En zeker niet wanneer de politie hardop, luid en duidelijk je adres herhaalt dat je net half fluisterend hebt opgegeven vanwege die boefjes (?) op nog geen 4 meter van je vandaan! Echt ongelooflijk! (maar waar)
Toen kwam de politie-pick-up, met boefje terug, en met mijn geld en VSO ID card! Dit boefje was dus duidelijk één van de groep, want hij wist waar mijn spullen waren. Volgens de politie hebben ze purse gejat, geopend, geld eruit gegrist, rest weggegooid (want bewijs) en ik had dus de mazzel dat mijn ID in de stapel geld zat.
Toen dacht ik dus mooi weg te komen, geld en ID in zak te steken en tijd om nog even een drankje te doen alvorens in bed te stappen. Maar...
Dat was te optimistisch. Ze wilden dat ik op dinsdagmorgen om 9.00 uur terug zou komen om een verklaring af te leggen en dan zou ik mijn spullen terug krijgen. Prima. Wij in de auto gestapt en naar Jerries gereden (M, M, J en S, van jullie eerste avond, toen we jullie van vliegveld hadden gehaald).
De volgende morgen bbmt Selina mij uit bed “Anna, wat doen jouw huissleutels op de keukentafel?!”. Het is ongelooflijk maar waar, voor de eerste keer in bijna anderhalf jaar ben ik in Ogle de deur uit gegaan zonder sleutels, stomweg vergeten (or another lucky angel?) en dat op de avond dat mijn purse gejat wordt...
Op dinsdagmorgen was ik een beetje laat... In plaats van 9.00 uur was ik om 9.07 op het politiebureau (gekke Hollander die ik ben maak ik me daar dan nog steeds beetje druk om...). Anyhow, ik kwam daar aan, maar de agent met wie ik de afspraak had was in geen velden of wegen te bekennen. Dus ik werd in een plastic stoel geparkeerd waar ik gedurende mijn wachttijd de nodige knipogen en zwoele blikken in ontvangst mocht nemen van agenten, slachtoffers en boefjes(?). Na een half uur wachten zagen een aantal agenten waarschijnlijk de irritatie op mijn gezicht, dus werd er onderling wat heen en weer geschreeuwd over een telefoonnummer van agent X (‘mijn agent’). Onder toehorend oor van alles en iedereen aanwezig gingen de telefoonnummers heen en weer. En ook al zag ik duidelijk verschillende telefoons op de rommelige bureaus liggen/staan, het was mijn telefoon en mijn credit dat gebruikt werd om deze agent X te bellen. Agent X nam alleen zijn telefoon niet op... Na een goed half uur proberen zei één van de agenten “yeah, he probably went to Mainstreet lime last night, I guess he’ll be sleeping”. Ja, natuurlijk… Ik was ook op de Mainsteet lime last night! (net zoals de rest van Georgetown, cause Mainstreet lime is the place to be on boxing day), maar ik had dus mijn wekker gezet vanwege die afspraak op het politiebureau. Agent X vond het blijkbaar niet nodig zijn wekker te zetten om op zijn werk te verschijnen. En dat leken zijn collega’s met hem eens te zijn, want die werden er niet warm of koud van....
Ik wat later maar weer eens proberen officer X te pakken te krijgen en ja hoor!! Met wat klonk als een goede hangover kreeg ik hem te spreken. “How are you dear?” “very patient”.... Of ik de zaak voor de rechter wilde laten verschijnen... Uhm, nee.... Dat kan toch ook niet als ik niet weet wie de dader is? (En al wist ik wie de dader was, dan nog vraag ik me af of het verstandig is om tegen hem te getuigen, al weet ik ook wel dat het in theorie natuurlijk het enige juiste is om te doen, maar ik krijg liever niet zijn vriendjes, broers, neven achter mij aan... ) Dan was het dus alleen een kwestie van de aangifte in het volgende boek op te schrijven (op kerstmorgen al 2 boeken volgekalkt... maar ok, twee zal wel niet genoeg zijn). Dus een volgende agent erbij. “What’s your job?” “I’m a VSO volunteer” “How do I spell ‘volunteer’??” haha!
Maar, half uurtje later liep ik dan eindelijk met mijn geld, mijn ID card en de nodige complimenten over mijn prachtige verschijning :) het politiebureau uit!
Alleen al vanwege de vele lucky angels hou ik van Guyana!
Mijn lucky angels... Want die boefjes (?)... Heb nu dus gezien hoe dat gaat. Er gebeurt wat en een aantal jongens wordt meteen in de kraag gevat en naar het bureau gebracht. Blijkbaar zat er in ieder geval één dader bij, maar die andere jongens??? Ik weet niet of zij ermee te maken hadden, of dat ze gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats liepen. Het was echt superdruk daar, ze hadden iedere toevallige voorbijganger in de kraag kunnen vatten... En ik vermoed dat je heel wat minder lucky bent als je onterecht 2 nachten op het politiebureau in Georgetown door moet brengen...