Over LRC, kerst, Suriname en Barama...

Eerste 6 maanden zitten er alweer op...
Sorry... Ik kan niet eens zeggen dat ik echt té druk ben om te schrijven... Maar het is er gewoon alweer een tijdje niet van gekomen... Maar nu dus weer een (veel te) lang verslag. Ik hoop dat jullie in ieder geval het stuk over het learning resource center willen lezen...
Verder een verslag van de feestdagen, van Suriname en van mijn jungletrip.
En al die mensen die mij post hebben gestuurd de afgelopen maanden: DANK JULLIE! Heerlijk om enveloppen open te maken en te lezen hoe het met jullie gaat!

LEARNING RESOURCE CENTRE.
Na een half jaar Guyana begin ik aardig mijn weg te vinden in het Guyanese leven. Mijn werk, zoals sommige van jullie zullen weten is soms leuk en zinvol, maar valt soms ook een beetje tegen... Een paar van de problemen waar ik tegenaan loop zijn: 1) leraren zijn niet getraind en 2) er zijn niet (genoeg) materialen voor de kinderen om mee en uit te werken. En een persoonlijke tegenvaller is dat ik me niet altijd even nuttig voel en op sommige dagen ‘vast’ zit op kantoor, waardoor ik geen leraren en kinderen bereik.
Deze problemen wil ik graag met jullie hulp verhelpen.
In Moruca, onder mijn kantoor, is een Learning Resource Centre (LRC). Dit LRC is alleen al twee jaar niet meer in gebruik, in zeer slechte staat en zonder de materialen die een goed LRC zou moeten hebben... Tot twee jaar geleden was Miss. Maggie de coördinator van het LRC. Zij werd betaald door een NGO. Toen deze pot met geld leeg was kon Miss. Maggie niet meer worden betaald en was zij genoodzaakt ander werk te zoeken. Inmiddels heeft het ministerie van onderwijs zelf een vacature uitgeschreven voor de functie van LRC-coördinator en dit betekent dus dat de nieuwe coördinator in vaste dienst zal komen. En dat betekent dan weer continuïteit voor het LRC.
Maar wat is de bedoeling van het LRC?
Het LRC zal een multifunctioneel centrum worden, de functies zullen zijn:
• Bibliotheek; boekenuitleen van voorleesboeken, prentenboeken, romans, studieboeken, gebruik van woordenboeken, atlassen, enceclopedia, etc.
• Trainingscentrum; een plaats waar workshops gegeven zullen worden voor leraren en ook voor ouders.
• Een plek voor kinderen om te komen werken, lezen, voor gelezen te worden, in boeken te snuffelen, etc.
• Een plek waar dagelijks activiteiten worden georganiseerd voor kinderen (en hun ouders), zoals; knutseluurtjes, spelletjesmiddagen, sport- en speluitleen voor buitenactiviteiten, voorleesmiddagen etc.
• Vanuit het LRC zullen leskisten gedistributeerd worden naar de verschillende junglescholen. De mensen uit deze jungle-communities zijn niet vaak in de gelegenheid het LRC te komen bezoeken ivm afstanden en reiskosten, maar door het samenstellen van ‘leskisten’ voorzien van boeken, spelletjes en ander leermateriaal en het rouleren van deze leskisten zullen ook de kinderen, leerkrachten en ouders van deze jungle-communities kunnen profiteren van het vernieuwde LRC.
Inmiddels zijn mij al een aantal fondsen toegezegd. Via een Canadese organisatie (Scarboro) heb ik
Can.$ 1200,00 toegezegd gekregen om dit project te financieren en ook via VSO is er al geld beschikbaar gesteld (zo’n €400), verder hebben verschillende mensen uit de community aangegeven dat ze willen helpen om in een weekend het LRC te poetsen en te verven, zodat we in ieder geval daarvoor geen mensen hoeven in te huren en zo dus kosten zullen besparen. Maar dan zijn we er nog steeds niet...
We hebben geld nodig voor de volgende dingen:
o De aanschaf van nieuwe meubelen (boekenkasten, tafels, stoelen en bankjes)
o Verf
o Boeken
o Spelletjes
o Knutselmaterialen
o Leskisten voor de junglescholen
Het zou geweldig zijn als we dit alles kunnen realiseren. Hiervoor wil ik jullie vragen een (kleine) bijdrage te leveren. Als je mee wilt werken aan de heropening van het LRC kun je geld overmaken op mijn rekening 7189182, t.n.v. Anna Lantink, Nijmegen. En dan graag voorzien van jouw naam en onder vermelding van LRC Moruca. Als je mij ook je emailadres geeft zal ik deze in een mailinglist zetten waarin ik donateurs op de hoogte zal houden van de vorderingen van het LRC.

ARME KERSTMANNEN
Kerst is een groot feest in Guyana. Voor mij, sowieso al niet de allergrootste kerstfan, is kerst in Guyana maar raar... “Dreaming of a white Christmas” schalt al weken voor kerst uit zo’n beetje iedere geluidsinstallatie... Dromen kan natuurlijk altijd... Kerstlichtjes, knipperend en in alle kleuren van de regenboog verlichten tijdens de uren dat we stroom hebben heel Moruca. En dan zijn er ook nog mensen (mannen en vrouwen) die, terwijl het 30+ graden is in een kerstmannenpak, compleet met baard, muts en kussen als buik, rondlopen en dansen! En dan is het hier ook nog eens traditie dat je met kerst nieuwe gordijnen in je huis hangt... Ook als je nauwelijks geld hebt om schoolboeken te kopen... Nieuwe gordijnen moeten en zullen er komen!
Na een heel leuke week met papa heb ik hem op 23 December naar het vliegveld gebracht. ’s Avonds (kerstavond) naar Regentstreet gegaan. The place to be on Christmas Eve... Overal kraampjes met nog meer knipperende, regenboogkleurige lampjes, plastic speelgoed, onderbroeken, nieuwe gordijnen en nog veel meer ‘laatste moment kerstbenodigdheden’ en vooral héél véél (dronken) mensen! Wat doe je daar dan??? Nou, limen, rondhangen, kletsen, bier drinken en dat is het wel zo’n beetje...
Met kerst met een groep VSO’ers bij Selina en Olivia thuis gegeten. Selina’s huis is het huis in Georgetown (of eigenlijk in Ogle, een buitenwijk van GT) waar ik verblijf als ik in GT ben. Ariël, een VSO’er uit Lethem was ook logé in Ogle, dus Ariél, Olivia, Selina en ik hebben met elkaar wat te eten bereid en de rest nam drank mee. Het fijne van kerst in Guyana is dat het buiten prima vertoeven is, dus terwijl jullie kou zaten te lijden zaten wij heerlijk te genieten van een welkom briesje in de tuin.
Op 2e Kerstdag, hier ‘boxing-day”, was mainstreet the place to be, vanwege the big mainstreet lime. Wat houdt dat in? Zo ongeveer hetzelfde als hetgeen we deden op Christmas Eve, maar dan zonder de kraampjes… Verder nog naar ‘de getto’ geweest, met een aantal locals mee. Leuk om mee te maken hoe het ‘echte leven’ van een Guyanees is, maar ik kan eerlijk gezegd niet veel anders zeggen dan dat ook dat behoorlijk saai is... Doe mij toch maar een goed koninginnefees in Arnhem!

LIKE A VIRGIN...
Op 27 december om 7.00 uur zat ik samen met Selina op Ogle Airport. Klaar om naar Paramaribo te gaan! Na het inchecken kwam daar een man met ons praten. Een Fransoos die al jaren in Frans-Guyana woont. Ook hij zou naar Paramaribo vliegen. Met welke maatschappij wij vlogen wilde hij weten.... Met Blue Wings was ons antwoord... Oeps, fout antwoord! Deze maatschappij staat blijkbaar, vanwege de (te) vele crashes op een zwarte lijst! En deze Fransoos heeft 2 jaar geleden 6 vrienden verloren bij een crash van Blue Wings... Heel fijn om te horen vlak voor het boarden!
Maar ach, living on the edge, voelen dat je leeft, toch het vliegtuig ingestapt (hadden immers goed betaald voor tickets, visa etc. en wilden genieten van een paar dagen ‘luxe’ in Paramaribo).
Vlak voor het landen in Paramaribo was het al grappig om een beetje van ‘thuis’ te herkennen, een beetje een warm gevoel te krijgen bij de aanblik van een heuse rotonde! Veilig en wel geland (complimenten voor Blue Wings) zijn we naar ons hostel gegaan. Daar de tassen gedropt en meteen door naar “De Waag”, waar we genoten hebben van mooi terras, héérlijk broodje en zalige rosé! Genieten!!! In de 4/5 dagen dat we in Paramaribo waren hebben we onszelf goed verwend, veel geshopt, heel veel gegeten, heel veel gedronken, Nederlandse producten gekocht in de supermarkt (waar ze de mandjes met wieltjes hebben!) 2 x naar de film geweest, met stoelen die schommelen! Dit was zo’n geweldige belevenis dat ik er zelfs mee instemde met Selina mee te gaan Harry Potter te gaan kijken... Daar vond ik natuurlijk niks aan, maar heb in die heerlijke stoel met mijn nieuwe telefoon zitten spelen...
In Guyana kan het niet, want ze hebben er (bijna) geen pashokjes, in Suriname MAG het niet... Wat niet (of voor Selina; op zijn J.’s What niet? ;)) Het passen van BH’s... Daarmee vonden wij de oorzaak van de vele rondbouncende boobies... Wij kregen er behoorlijk de slappe lach van en eindigden in een winkel, op zijn Bridget Jones’ in de 2e film waarin ze op “like a virgin” in de gevangenis BH’s over hun kleren aantrekken. Wij dus ook zo in de winkel, BH’s over onze kleren en maar gokken of ze een beetje goede pasvorm hebben... En voor wie het weten wil, dat hebben ze ja, een beetje.
Grote verschillen tussen de buurlanden Guyana en Suriname, of in ieder geval tussen Georgetown en Paramaribo... Paramaribo is in vele opzichten veel verder ontwikkeld, schoner, mooiere gebouwen, winkels met pashokjes (tegenover meer ‘kraampjes’ in GT), terrasjes die er gezelliger en uitnodigender uitzien, terrassen waar ze de meeste dingen die op de kaart staan ook daadwerkelijk hebben, prullenbakken (in GT niet te vinden, geen wonder dat de stad zo vies is), stoepen, etc.
Een ander groot, heel groot, verschil is dat er in Paramaribo zó veel witte mensen rondlopen! Veel toeristen, maar ook heel veel jonge meiden die stage lopen in Suriname. Selina was niet lang geleden al een lang weekend naar Paramaribo geweest en ze had mij al verteld dat ze constant de neiging had van de daken te schreeuwen dat ze niet zomaar een Nederlandse toerist of een Nederlandse stagiaire was in Paramaribo, maar een ‘ontwikkelingswerker uit Guyana, waar de condities toch even héél anders zijn dan in Suriname’ en ja... Nog maar net aangekomen in Suriname had ook ik de behoefte dit met iedereen te delen. Wat is dat??? Toch stiekem behoefte door andere mensen gewaardeerd te worden voor wat ik doe??? Oh, oh, ik dacht nog wel dat ik zo onbaatzuchtig was, helaas...
En de taal... Waar ik met Selina in GT goed kan genieten van het uitwisselen van roddels in onze eigen taal terwijl we op nog geen 3 meter van de bron van roddel vandaan zitten, dat is in Paramaribo dus niet zo handig te doen... Raar dat in zo’n toch ander land dan Nederland, iedereen Nederlands spreekt.
Na een aantal dagen moesten wij weer terug naar Georgetown. En zelfs met de al het extra gewicht aan pakken hagelslag en zakken drop is ons Blue Wings vliegtuig niet neergestort! Op 31 december weer terug in GT. Op oudjaarsavond vlak na 19.00 uur, bij jullie de start van 2011 met Selina en Olivia wat vuurwerk (meegesmokkeld uit Paramaribo) afgestoken om het Hollandse nieuwe jaar vast in te luiden. Oudjaarsnacht zelf in Georgetown doorgebracht en op 1 januari om 7.00 uur in de morgen vanuit de stad zo de boot opgestapt om terug naar Moruca te reizen. Daar de rest van de 1e dag van 2011 liggen slapen...

ANNA THE AMERINDIAN
Op kantoor zitten vind ik maar niks. Ik wil de scholen in, wil met de kinderen en de leerkrachten werken. Niet 2 uurtjes per school... Wat kan je nou doen in twee uurtjes? Nee, ik wil een paar dagen achtereen in één school zijn, om intensief met de leraren en kinderen te werken. Om lessen te observeren, lessen te geven, trainingsessies met de leraren te houden... Helaas is mijn baas wat minder van de schoolbezoeken, hij brengt meer tijd door achter zijn bureau... En zonder vervoer kom ik dan ook niet veel verder dan het kantoor... Na weer eens opnieuw aangekaart te hebben dat ik toch echt de scholen in wil stelde hij dus voor dat ik met het medische team mee kon gaan naar de Barama. (de Barama is een rivier en het aangrenzende junglegebied). Dit medische team zou de volgende dag vertrekken en 10 dagen in de Barama doorbrengen. Slik! 10 dagen! Met mensen die ik niet ken, in een zwaar geïsoleerd gebied... Maar ja, dat is wel wat ik wilde, dus oké!
Om 6 uur ’s morgens zouden we vertrekken, nog thuis kreeg ik al telefoon dat het 9 uur zou worden. Uiteindelijk zijn we om half 3 ’s middags uitgevaren! (welkom in Guyana...).
Aan boord natuurlijk de driver: Rudy, een aardige man, tenminste, dat denk ik... De hellft van wat hij zegt kan ik namelijk niet verstaan (Creools en binnensmonds...)Medics; Lolita (de schoonzus van mijn baas), zij heeft de hoogste functie binnen dit team en dat is duidelijk ook... Judy, een tweede medics, een jonge meid die als een schoothondje achter medics aanloopt. En nurse Ilini die als 10 schoothondjes achter medics aanloopt... De malariaspecialist Asif, mijn leeftijd, gedraagt zich als een puber (de grappen over sex worden niet 10 x, maar wel 100 x herhaald) en de tandarts; Sherwin, aardige kerel met wie gelukkig wel een zinnig woord te wisselen is...
De eerste 2 dagen vond ik het niks, de positie van medics moest iets te veel duidelijk worden gemaakt, ik werd behoorlijk genegeerd, ondanks mijn pogingen toenadering te zoeken. Maar na een dag of twee werd de sfeer relaxter. Het kostte ons 3 dagen om in Kariako ( de eerste locatie) te komen. 3 Dagen op een overbeladen boot, die door die overbelading en door de lage waterstand ontzettend traag vaart in de meestal brandende zon, afgewisseld met zo nu en dan een enorme regenbui... Slapen deden we of twee aan twee op dunne en vieze matrasjes die we aantroffen of in de hangmat. En ik kan je vertellen dat dat héél koud is! Hangmatje in een veranda... Ik verlangde naar mijn warme donsdek in Nederland! Gevolg van die vreselijke kou is dat je ’s nachts wakker wordt en ontzettend nodig moet plassen. Plassen doe je (als je vrouw bent, de mannen hebben genoeg aan een boom) overdag in een latrine, maar om daar te komen moet je eerst een stuk lopen en dat wil je ’s nachts niet vanwege 1) evt. dronken mannen op het pad en 2) slangen... Dus ergens op je hurken vlak naast die veranda... Ook niet echt geweldig, angst voor slangen, angst voor plas over mijn voeten, het idee dat iedereen je zou kunnen zien... Maar ja, er komt een moment dat je het echt niet meer houden kunt...
Na 3 dagen dus in Kariako aangekomen. Helaas was het toen vrijdagmiddag en was de school dicht. Weekend... Beetje jammer als je komt om in de school te werken. Maar ben in het weekend bezig geweest met het maken van lesmaterialen en teaching aids voor de school. En maandag, dinsdag, woensdag heb ik de hele dag in de school gewerkt. Heerlijk! De kinderen willen zo graag leren, helaas is het niveau van de lessen bedroevend (zie vorige verslagen)... Ik heb onder schooltijd veel met de kinderen gewerkt, veel lessen gegeven en zo nu en dan observaties gedaan (maar heel veel viel er niet te observeren, want er gebeurde niet veel...) Na schooltijd met de leraren gewerkt. Van 2 van de 4 leraren daar krijg ik het idee dat ze echt wel willen en dat ze ook zullen proberen hun lessen te verbeteren, de andere twee heb ik een hard hoofd in... Eigenlijk willen ze helemaal niet in het onderwijs werken, ze willen niet in Kariako wonen en ze verdienen veel te weinig geld... Hoe kun je hen motiveren? Ik weet het niet.
In de namiddagen/avonden speelden we volleybal en kaarten en dronken we een biertje. Om de beurt werd er gekookt (ik geloof dat mijn maaltijd niet zo’n succes was, heb ook maar één keer hoeven koken; goed geregeld! ) Ik jullie vertellen hoe waterrat smaakt: lekker, hoe bushcow smaakt: niet lekker, maar komt mede door de enorme stank van de saus waar die in lag... en hoe schildpad smaakt: IIIEEH, ik kreeg de poot, bah, bah, bah, taai, het kraakt een beetje als je erin bijt... Ik heb het snel doorgeslikt en weggespoeld met een Banks.
Op donderdagmorgen vertrokken we weer. Eén dag in Kokerite doorgebracht, ook daar kwamen we pas in de middag aan, dus nog een uurtje met de kinderen kunnen werken en dat was het... Maar ook hier met de 2 leraren een trainingssessie gedaan. Op vrijdag naar Chinese Landing vertrokken. Hier had ik in januari ook al 2 dagen gewerkt. Nu waren we ook daar pas weer na schooltijd, maar sinds een week hebben ze een nieuwe leerkracht in de school. Een meisje van 19 die 0 ervaring heeft, dus ook met haar een trainingssessie gedaan. Op zondag heb ik een lift gekregen van 2 mijnwerkers die rechtstreeks terug gingen naar Moruca. 10 Dagen waren uiteindelijk dus 12 dagen geworden. Het werk was bij tijden zinvol (wat al meer is dan wat ik kan zeggen van het meeste werk hier...), de groep mensen was uiteindelijk toch ook erg leuk en de omgeving was super!
En bij thuiskomst was mijn baas erg onder de indruk. Hij was eerst nogal sceptisch over mijn verblijf in de Barama, vroeg me wel 10 x of ik mijn klamboe mee had, genoeg drinkwater had, of ik het wel zeker wist etc. etc. Levend en enthousiast teruggekeerd, met verhalen over bushcow, schildpad en slapen in de hangmat noemde hij mij “Anna the Amerindiangirl”. Ik beschouw het maar als een compliment.