Chapeau!

Chapeau!
Wat doe je als je dochter aan de andere kant van de wereld zit, jijzelf in de gelegenheid bent om haar te bezoeken en zij dat fantastisch zou vinden: dan ga je naar haar toe, ook al is het maar kort.
Een week voor kerst uit en thuis naar Moruca, Guyana met indrukken voor een jaar!
Ik ben vereerd daar een stukje op Anna haar blog aan te mogen wijden maar weet nauwelijks waar ik zal beginnen of zal eindigen. Het was een week(je) van heel verschillende associaties. Van “De Negerhut van Oom Tom” tot “Levend Tropenmuseum op de schaal van het Openluchtmuseum”, van Leyland vrachtwagens en dus “British” tot paard-en-wagen en daarmee “Europees platteland van voor WO II”, van heel veel lopen en dragen op je hoofd en daarmee “Zuid Afrika” tot aftandse Toyota’s en veel drank en daarmee “goldrush”. Bijna te veel om in minder dan een week te bevatten.
Het belangrijkste en het beste zijn de mensen. Zeer vriendelijk en “caring”. Anna is hier omgeven door heel veel, heel aardige mensen. Ik noem er een paar.
Om te beginnen “uncle Basil & auntie Dollie”. De dorps-wijzen noem ik ze maar. Een oude gepensioneerde onderwijzer en zijn vrouw. Vraagbaak voor iedereen en wijze raad voor iedereen ondanks veel leed in eigen familie.
De Canadese Miriam is Anna’s (westerse) steun en toeverlaat. Een nuchtere, kordate, praktisch-religieuse Canadese van rond de vijfenzestig die met iedereen contact heeft en dankzij haar connecties met de kerk overal waar nood is bijstand verleent. Praktisch-religieus omdat ze vanmiddag bij onze gezamenlijke lunch tijdens haar gebed ook gewoon de passant groet en dan haar gebed afmaakt.
Niet te vergeten Whanita. Moeder van zeven kinderen en geen dag overslaand om Anna van haar heerlijke kookkunsten te laten genieten. Nog belangrijker dan dat is ze altijd stand by als er onraad zou dreigen.
Ik vergeet natuurlijk al die anderen: collega’s, buurvrouwen, winkeliers enz. Het hele dorp weet nu “Anna’s father is in town” want we ontkwamen er niet aan iedereen even “nice to meeting you” te doen. En dat was heel erg leuk. Want het leerde mij dat Anna heel geliefd is hier, en dat ze echt iets aan het opbouwen is in Moruca. Dat duurt nu eenmaal erg lang is deze contreien en gaat naar ons idee nooit snel en ambitieus genoeg. But nevertheless! De soort “deputy burgemeester” (in USA opgeleide jonge vrouw) zei me over Anna “she is very committed”. Mooi compliment.
Ik kan lang niet alles van deze dagen vertellen. Twee belevenissen nog.
Woensdagmorgen hebben we (Anna, Miriam en ik met Larry die de boot voer) een boot-trip gemaakt op de Moruca river landinwaarts tot een stukje (ca. 25) van de “99 turns”. Het weer was ons goed gezind (Miriam did a good job with the man from above). De tocht was FANTASTISCH! Vanuit Moruca-village eerst een stukje door de savanne. Op een gegeven moment zagen we zelfs Otters spelen in het water. Onderweg steeds een kleine nederzetting met rietbedekte houten hutjes, spelende kinderen, was aan de lijn, kano in het geultje er naartoe. Enige tijd later ècht de jungle in. Prachtige spiegeling in het water. In de verte af en toe hel-/fel-aluminium-blauwe vlinders (moeilijk te vangen met de camera, maar het is gelukt). Op zoek naar apen maar de bloesem was al overal van de bomen en dus was dit deel van de jungle niet meer interessant voor hen volgens Larry. Op de terugreis nog her en der mooi gekleurde vogeltjes, opnieuw de vlinders, kinderen peddelend naar een dorpje. Real life documentaire over Guyana!
De tweede belevenis is het bezoekje woensdagmiddag aan de oude mevrouw Vergie. Iets verderop aan het pad waar Anna woont houdt de semi-bewoonde wereld op en dan opeens is er nog het huis van Vergie. Zij woont daar met haar kleindochter (die een nursery teacher is waar Anna mee te maken heeft) en de twee kleine kindjes van haar kleindochter. Geen electriciteit, geen water (behalve the pond), geen deuren of ramen in haar huis. Met recht een “hut”.
Je bevat nauwelijks dat dit bestaat als je bedenkt dat er in hetzelfde dorpje Moruca ook Toyota’s rondrijden, TV’s zijn, iedereen een mobiele telefoon heeft ed.
Vanmorgenvroeg vroeg(!) vertrokken we weer. Eerst om 5 uur naar de mis van de fathers en vandaar met de boot naar Charity. Een prachtige reis over de Moruca river naar de oceaan en vanaf de oceaan de Essequibo river op naar Charity. Dat laatste stuk rivier is ook zo prachtig vanwege de vele plantages, met aan de rivier de plantagerswoning, onderweg.
Anna is (natuurlijk) mee om mij uit te zwaaien en om met VSO-vriendinnen zo mogelijk meteen na kerst naar Suriname te gaan. Ik ga haar hier volgend jaar samen met Corine weer opzoeken.
Het afscheid vrijdag zal me heel zwaar vallen. Ik zal haar nog meer missen, maar weet nu ook deste beter dat ze door heel veel aardige en goede mensen is omringd. En dat ze iets voor de mensen hier betekent mag wel blijken uit alle aardige reacties die haar kant uit gaan als ze door het dorp wandelt. “Wie goed doet, goed ontmoet”. Alsof ze er al ‘jaren’ is. Vertrouwd en zelfbewust. Ik ben ape-(of is het apen-?)trots op haar en neem m’n hoed diep voor haar af: chapeau Anna!
Enneh....take care!
Jan