Mashramani, LRC en afscheid nemen...

MASHRAMANI: Guyana’s answer to Carnival comes through Mashramani. On the 23 February, people from all over Guyana gather in Georgetown to celebrate Republic day, the day Guyana received independence from Britain. All races, ages, shapes and sizes line the streets to dance, eat, drink, and watch the parade of costumed revelers and lavishly decorated floats. (uit de Bradt-gids “Guyana”.)
En dan woon ik dus in Moruca, waar het heel vredig en mooi is, maar waar niks te beleven is. Dus wat doe je dan op 23 Februari...? Dan zorg je ervoor dat je in Georgetown bent natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan. En ik was ruim op tijd, want al een week van te voren in Georgetown. Dit gaf mij de gelegenheid om het weekend voorafgaand aan Mash met mijn handen (en daar bleef het niet bij) in de glitters te gaan. Zaterdag en zondag met een hele groep mensen (vrijwilligers van VSO, van andere organisaties en Guyanesen) aan ruim 100 kostuums gewerkt! Deze groep mensen werd aangestuurd door een Guyanese homoseksuele jongen van een jaar of 19/20. Het was alsof we midden in een aflevering van “Project Catwalk” waren beland! Lachen dus.
Maandag 21 februari heeft het hier heel de dag geregend. Ik liep over straat met het water tot boven mijn enkels (lang leven de slippers!). Vele gebouwen stonden blank en het was dus maar de vraag of we op woensdag Mash konden vieren... Heel de dinsdag heel het land in rep en roer: gaat het door of niet?? Om 11.00 uur zou de minister van cultuur in een persconferencie bekend maken wat er gebeuren zou... Maar 11.00 uur werd ‘just now’ en rond een uur of 15.00 kwam dan toch het bericht, hier klonk hij, in tegenstelling tot in Friesland, wel; “It giet oan!”.
Woensdagmorgen om 8.00 uur verzamelen (tegen de Guyanesen hadden ze gezegd dat ze er om 7.00 uur moesten zijn ;-) ) op de locatie waar we kostuums en float hadden gemaakt. Omkleden en om 9.00 uur vertrokken “we” naar de start van de parade. “We”, want de helft van de groep was er nog niet. Wachtend in de brandende zon aan de start besloten wij met een klein groepje VSO’ers (we weten inmiddels de betekenis van ‘just now’) dat we wel tijd genoeg hadden om even naar Oasis te lopen om daar in de airco een koud drankje te doen. En inderdaad, bij terugkomst was het wachten nog lang niet afgelopen...
Heel erg was het wachten overigens niet, want er was van alles te zien. Prachtige kostuums, geweldige floats, en een héleboel mensen. Toen we eindelijk en route waren werden ook wij uitgebreid bekeken. En dezelfde jongen die het maken van alle glitter and glamour leidde, stuurde ons ook nu weer flink aan. We moesten netjes in rijen lopen/dansen, onze vlaggen goed laten waaien en op het moment dat we een jury-punt naderden werd er nog wat extra ‘druk’ op ons gelegd! Tot een uur of 15.30 hebben we zo rondgelopen/gedanst en ja, ook tijdens de parade, weer veel gewacht. Dit allemaal in de brandende zon en met een vracht aan glitters op mijn gezicht resulteerde dit in flinke brandwonden (met blaren en al...). Maar ondanks het vele wachten, mijn gebrek aan danstalent en de verbrandingen was het erg leuk om Mashramani mee te maken vanuit de parade!
’s Avonds met Selina, Xerez en Christina de stad in gegaan. Limen, drinken, dansen. Gezellig. Totdat de president bedenkt dat hij zijn gezicht wil laten zien. De ‘beste’ man kiest een straat uit om doorheen te paraderen die al afgeladen vol is. Zonder de president was het al aardig benauwend om er doorheen te komen. Maar toen de president, gevolgd door een aantal bodyguards EN een vehicle door de menigte kwam brak de gekte echt los. Het was echt eng, mensen raakten in paniek, er werd geduwd, getrokken en geschreeuwd. Wij raakten Selina kwijt, in de gekte is Xerez’ geld gestolen en het enige dat we minutenlang konden doen was elkaar (met ons 3en) vasthouden en zo rustig mogelijk blijven. In al deze gekte zijn er dan ook nog tal van mensen die hun kinderen meenemen. Ik heb ze zelfs met babies boven hun hoofd zien lopen! Christina zag iemand op de grond vallen. Mensen die met kraampjes langs de kant van de weg stonden duwden ons hardhandig de weg op, want hun kraampjes stonden op instorten door al het geduw en de politie die her en der tussen de mensen stond deed NIKS! Na een minuut of 15 werd het ietsje rustiger, konden wij uit de gekte komen en nog weer een minuut of 20 later hadden we ook Selina weer gevonden. Bedankt meneer de president! Daarna meer limen, drinken, dansen: weer gezellig.
LRC:
Het eerste geld begint binnen te stromen! Hartelijk bedankt allemaal!!!
Deze week ben ik begonnen met het schoonmaken, organiseren en inpakken van de boeken. Wat een werk!! Maar wel leuk om eindelijk van start te zijn gegaan! De solar is gerepareerd, dus we hebben weer stroom! Alle boeken worden nu in dozen gestald om de ruimte leeg te maken voor de timmermannen. Deze komen vanaf maandag 14 maart om kasten, tafels en stoelen te maken/renoveren. Het geld hiervoor is zo goed als binnen. Van VSO komt er geld binnen voor boeken, maar we hebben nog meer geld nodig. Nog niet alle kosten voor de timmermannen zijn gedekt. De kasten die gemaakt worden hebben nog een lik verf nodig. De elektra moet worden doorgetrokken voor het gebruik van een laptop. Deze laptop moet nog worden aangeschaft. De LRC-boxen voor de junglescholen moeten nog worden samengesteld en er moeten nog spelletjes en knutselmaterialen worden gekocht. Kortom; alle hulp is welkom! Vandaar bij deze nog een keer het verhaal van het LRC, voor die mensen die het de vorige keer hebben gemist:
Learning Resource Centre.
Na een half jaar Guyana begin ik aardig mijn weg te vinden in het Guyanese leven. Mijn werk, zoals sommige van jullie zullen weten is soms leuk en zinvol, maar valt soms ook een beetje tegen... Een paar van de problemen waar ik tegenaan loop zijn: 1) leraren zijn niet getraind en 2) er zijn niet (genoeg) materialen voor de kinderen om mee en uit te werken. En een persoonlijke tegenvaller is dat ik me niet altijd even nuttig voel en op sommige dagen ‘vast’ zit op kantoor, waardoor ik geen leraren en kinderen bereik.
Deze problemen wil ik graag met jullie hulp verhelpen.
In Moruca, onder mijn kantoor, is een Learning Recourse Centre (LRC). Dit LRC is alleen al twee jaar niet meer in gebruik, in zeer slechte staat en zonder de materialen die een goed LRC zou moeten hebben... Tot twee jaar geleden was Miss. Maggie de coördinator van het LRC. Zij werd betaald door een NGO. Toen deze pot met geld leeg was kon Miss. Maggie niet meer worden betaald en was zij genoodzaakt ander werk te zoeken. Inmiddels heeft het ministerie van onderwijs zelf een vacature uitgeschreven voor de functie van LRC-coördinator en dit betekent dus dat de nieuwe coördinator in vaste dienst zal komen. En dat betekent dan weer continuïteit voor het LRC.
Maar wat is de bedoeling van het LRC?
Het LRC zal een multifunctioneel centrum worden, de functies zullen zijn:
• Bibliotheek; boekenuitleen van voorleesboeken, prentenboeken, romans, studieboeken, gebruik van woordenboeken, atlassen, enceclopedia, etc.
• Trainingscentrum; een plaats waar workshops gegeven zullen worden voor leraren en ook voor ouders.
• Een plek voor kinderen om te komen werken, lezen, voor gelezen te worden, in boeken te snuffelen, etc.
• Een plek waar dagelijks activiteiten worden georganiseerd voor kinderen (en hun ouders), zoals; knutseluurtjes, spelletjesmiddagen, sport- en speluitleen voor buitenactiviteiten, voorleesmiddagen etc.
• Vanuit het LRC zullen leskisten (LRC-boxen) gedistributeerd worden naar de verschillende junglescholen. De mensen uit deze jungle-communities zijn niet vaak in de gelegenheid het LRC te komen bezoeken ivm afstanden en reiskosten, maar door het samenstellen van ‘leskisten’ voorzien van boeken, spelletjes en ander leermateriaal en het rouleren van deze leskisten zullen ook de kinderen, leerkrachten en ouders van deze jungle-communities kunnen profiteren van het vernieuwde LRC.
Inmiddels zijn mij al een aantal fondsen toegezegd. Via een Canadese organisatie (Scarboro) heb ik
Can.$ 1200,00 toegezegd gekregen om dit project te financieren en ook via VSO is er al geld beschikbaar gesteld (zo’n €400), verder hebben verschillende mensen uit de community aangegeven dat ze willen helpen om in een weekend het LRC te poetsen en te verven, zodat we in ieder geval daarvoor geen mensen hoeven in te huren en zo dus kosten zullen besparen. Maar dan zijn we er nog steeds niet...
We hebben geld nodig voor de volgende dingen:
o De aanschaf van nieuwe meubelen (boekenkasten, tafels, stoelen en bankjes)
o Verf
o Boeken
o Spelletjes
o Knutselmaterialen
o Leskisten (LRC-boxen) voor de junglescholen
Het zou geweldig zijn als we dit alles kunnen realiseren. Hiervoor wil ik jullie vragen een (kleine) bijdrage te leveren. Als je mee wilt werken aan de heropening van het LRC kun je geld overmaken op mijn rekening 7189182, t.n.v. Anna Lantink, Nijmegen. En dan graag voorzien van jouw naam en onder vermelding van LRC Moruca. Als je mij ook je emailadres geeft zal ik deze in een mailinglist zetten waarin ik donateurs op de hoogte zal houden van de vorderingen van het LRC.
In mijn volgende verslag een update over het LRC!
AFSCHEID MIRIAM:
Afgelopen zaterdag was ik weer terug in Moruca. Ik had weinig zin om naar huis te gaan, want dit keer ging ik naar huis om afscheid te nemen van Miriam... Bijna 7 maanden lang heb ik heel veel plezier en steun aan haar vriendschap gehad. Miriam vliegt komende dinsdag terug naar Canada. Afgelopen zaterdag was er een klein feestje voor haar in Moruca. De mensen uit het dorp hadden allemaal wat te eten meegenomen en er werden gedichten en liederen voorgedragen. Miriam had ook wat lieve woorden voor iedereen en Anna kon het weer eens niet droog houden toen zij aan de beurt was... Ik zal haar echt enorm gaan missen. Maar gelukkig kon ik nu nog even naar Georgetown. Zondagavond is er ook hier nog een afscheidsfeestje voor haar en daar wil ik natuurlijk bij zijn! Het leuke van reizen en werken in een ander land is dat je mensen van alle soorten leert kennen. En omdat je zulke bijzondere ervaringen met elkaar deelt groei je snel naar elkaar toe. Ik kan me dan ook helemaal aansluiten bij Miriam’s woorden dat het toch wel heel mooi en bijzonder is dat zij, 67, Canadese en ik, 29, Nederlandse een vriendschap voor het leven hebben gesloten. Zo voelt het echt. Ik zal haar missen! Nu ben ik de enige “whitie” in Moruca...
Liefs, Anna.