Bah! Wat is dat??? EELT op mijn handen!!!!

“Ik kan niet alles maar dit wat ik nu doe kan ik ‘errug’ goed!” (‘Wennen aan jou’, Acda & de Munnik)
Deze zin heb ik een week in mijn hoofd gehad. Een week die (mijn TH-collega’s weten wat ik bedoel) aanvoelde als een hééééél lange ‘touwtjes-knip-donderdag’. Heb namelijk heel de week op kantoor gezeten en bij gebrek aan inkt in het kopieerapparaat werkbladen over zitten trekken, in zitten kleuren, uit zitten knippen... Kleine kaartjes op kartonnetjes zitten plakken en vervolgens dit met dik tape geplastificeerd... Ja jongens, Kansrijke Taal is er niks bij! ;-)
En al zijn mijn dagen (op kantoor) lang niet allemaal bruisend en turbulent... er gebeurd, GELUKKIG, toch wel meer in mijn leventje hier!
Bah, wat is dat??? EELT op mijn handen!
Het is alweer een tijdje terug dat ik mijn laatste verslagje plaatste...
Ik heb geen internetverbinding in Moruca, vandaar dat het soms even zal duren voor ik wat van mezelf kan laten horen. In de tussentijd wel van alles meegemaakt, dus wees gewaarschuwd, dit is een behoorlijk uitgebreid verslag... Zie maar hoe ver je komt.
Alles gaat goed met me!
Ik ben een echte Assepoester geworden, want naast werken bestaat mijn leven in Moruca voornamelijk uit schoonmaken, koken en wassen. Wie had dat gedacht, dat ik daar ooit zo’n groot deel van mijn vrije tijd aan zou besteden. Maar het moet wel. Want:
• Eten dat je hier koopt is nog maar net dood... Kip, vis, het is een heel karwei om dat klaar te maken! Lang leven AH, waar de kip gefileerd en in stukjes (blokjes, reepjes, hoe je het maar hebben wilt) gekoeld en al in het schap ligt! En aangezien ik wel een koelkast heb, maar deze het niet doet (hij doet het wel goed als kast om kakkerlakken, spinnen, kikkers en poezen van mijn eten vandaan te houden, al weten de mieren toch hun weg richting mijn eten wel te vinden...) kan ik niet (zoals in NL) eten voor een hele week klaarmaken en bewaren. ’s Morgens wanneer ik tussen 5.00 uur en 5.30 uur opsta begin ik met koken!
• Dan het poetsen... Alles is vies. Je maakt schoon, je draait je om en het is weer vies. Waardoor dit komt... Beestjes (klein en groot), regen met modder, (buur)kinderen die graag bij mij komen spelen, de vochtigheid die overal roest en schimmel achterlaat... en oudheid... Maar dagelijks (al moet ik bekennen dat ik soms een dagje oversla) veeg ik mijn huis met de ‘bezem’ gemaakt van kokospalmsprieten.
Verder is het van groot belang om de keuken goed schoon te houden, alles wat ik gebruik moet meteen worden afgewassen om de dieren zo veel mogelijk op afstand te houden.
’s Morgens en ’s avonds filter ik een paar liter water (een pan vol regenwater een paar minuten laten koken, af laten koelen en dan overgieten in een filter).
Ik was iedere morgen de kleren van de dag ervoor (ik wil het iedere dag doen omdat het een rotklus is en zo is het in ieder geval niet al te veel) Beste mensen; Koester je wasmachine!!! Vrijdag is wat wassen betreft de ergste dag, want dan doe ik ook het beddengoed en de handdoeken.
• Dan maak ik mijn ontbijt, ik maak thee met oplosmelk (melk is hier niet te krijgen) en ik bak mijn brood. Ik hoop namelijk dat op die manier de mieren die erin zitten ook geroosterd worden en zo niet in mijn maag kunnen krioelen en zich daar voort kunnen planten... (Als vegetariër heb je hier weinig te zoeken, want hoe je je best ook doet, die mieren die eet je toch wel!)
• Terwijl ik dan mijn ontbijt onder een gaasje (ivm die beestjes) laat wachten ga ik me ‘douchen’. Douchen betekent op ‘haarwasdag’ 2 emmers water, en anders 1 emmer water. Ik heb namelijk wel een douche, maar ook deze doet het niet. Voor mijn douchewater loop ik in 2 minuten naar een waterput om vervolgens in 3 minuten met twee gevulde emmers terug naar huis te lopen, 3 x raden welk liedje dan door mijn hoofd gonst... Dit water giet ik thuis door een lap katoen om het grove zand en de beestjes eruit te filteren. En dan schep ik met een leeg boterbakje het water over me heen. Als er veel regen valt hoef ik niet naar de put te lopen, maar kan ik het water van dichterbij gebruiken... Ik ben dus wel blij met een ‘buitje’!
• Na het ‘douchen’ eet ik mijn ontbijt. En dan loop ik (5 minuutjes) naar kantoor. Deze 5 minuutjes zijn op zonnige (de meeste) dagen genoeg om dat ‘douchen’ ongedaan te maken. Want tegen de tijd dat ik op kantoor ben gutst het zweet alweer uit iedere porie... Dit geldt overigens niet alleen voor mijzelf, maar ook de Guyanesen zweten zich een ongeluk, dus ik ben bang dat het nooit zal gaan wennen.
Beestjes...
De SPINNEN! Ik heb al 2 Tarantula’s overleefd!! De eerste was een grote zwarte op mijn plafond. Deze heb ik laten zitten, en zo nu en dan zie ik hem ergens in huis. De tweede was een grote bruine. Mij was verteld dat de bruine Tarantula behoorlijk agressief is en hij zat op de grond. Op een zwart vlak van mijn ‘prachtige’ grondzeil, ik zag hem gelukkig op tijd (= voor ik er met mijn blote voeten op trapte...). Toen ben ik maar even aan mijn buurvrouw gaan vragen wat ik moest doen met dit monstertje. (Ik ben dus niet gaan stressen, niet gaan gillen, niet in paniek geraakt, maar heel relaxed naar de buurvrouw gelopen!) Zij heeft hem dood gemaakt...
En naast de spinnen, ik noemde ze eerder al, barst het van de kakkerlakken. En katten! Velen wel bekend dat ik niet echt de grootste kattenliefhebster ben... Nou, deze beesten komen dus gewoon mijn huis in. De muren en het dak sluiten niet op elkaar aan, dus de katten kunnen via de opening zo naar binnen komen. Soms word ik ’s nachts wakker, zit er een zwarte kat naast mijn bed te miauwen. Of vervelender nog, springen ze op de plank waar mijn toiletspullen staan zodat alles omvalt en ik wakker schrik. Of hij springt op mijn aanrecht waarbij mijn mok op de grond valt; kapot.
Maar wat ik in gedachte hou is dat ze gek zijn op kakkerlakken, dus ik laat ze hun gang maar gaan. Ik heb er trouwens wel een hele klus aan die beesten uit mijn keuken te krijgen wanneer ik vis aan het koken ben...
En de kikkertjes, ze zijn erg klein, maar zelfs wanneer ze op mij springen blijf ik kalm. En dan zijn er nog de gekko’s en de vleermuizen, deze vind ik nog steeds niet heel tof, maar ik probeer ze te negeren. Kortom, ik overwin hier heel wat van mijn angsten en vind mezelf dus best stoer!!
Na het werk doe ik wat boodschappen. Helaas is er in Moruca weinig te krijgen. Zou je denken dat gezien het vele groen om ons heen hier zoveel mogelijkheden zijn voor verse groenten en fruit, op sommige dagen is het echt onmogelijk om fruit te krijgen. Het wordt namelijk allemaal uit Charity, of zelfs uit Georgetown geïmporteerd. Idioot als je het mij vraagt, maar het is niet anders...
Dan loop ik naar huis. Meestal komen dan een paar (buur)kinderen aanrennen om te komen spelen. We (of ze, wanneer ik geen zin/tijd heb) spelen memory en kwartet met de kaarten van koehandel, of ze spelen ‘pesten’ met de speelkaarten. Ook kleuren ze graag met de krijtjes die ik gekocht heb. Dan maak ik een kopje thee voor ze en liggen ze op hun buik op de grond te tekenen. Het is helemaal feest wanneer om 18.00 uur de stroom aan gaat, want dan zetten we Michael Jackson op. Huiselijk en gezellig.
Maar niet iedere dag, want soms heb ik meer zin om in mijn hangmat te liggen en mijn boek te lezen. Dit is prima, als ik dit aan de kinderen vertel dan gaan ze ergens anders heen om te spelen.
In Moruca zijn geen andere VSO’ers, maar ik ben niet de enige westerling, ik heb een maatje: Miriam. Zij is een vrouw van 66 uit Canada. Ze werkt voor een programma vanuit de kerk. Van zondag tot en met donderdag helpt zij de middelbare scholieren in de dorms. In deze dorms wonen kinderen die te ver van school wonen om thuis te blijven wonen én school te bezoeken. Sommige van deze kinderen zijn nog maar 11 jaar en wonen 15 weken aaneengesloten in de dorm tot ze voor een vakantie naar huis kunnen. In deze dorms (waar 130 kinderen wonen) zijn 2 mensen verantwoordelijk voor de kinderen! Zij staan ’s morgens om 5 uur op en gaan ’s avonds niet voor 23.00 uur naar bed, zijn de hele dag in de weer om voor de kinderen te zorgen, dag en nacht, 7 dagen per week, terwijl zij ook thuis een gezin hebben, deze kunnen ze in de vakanties opzoeken. Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat deze twee mensen dit zorgen voor de kinderen zonder blijk van warmte, liefde en/of interesse doen... Miriam gaat op dinsdag en donderdagmiddag met kinderen knutselen. En van zondag tot donderdag helpt ze tussen 19.00 uur en 21.00 uur met huiswerk. Wanneer ik kan en zin heb ga ik in de avonden ook naar de dorms om te helpen. Ik vind het leuk om zo bezig te zijn, verder is er hier weinig te doen en de kinderen zijn blij met de hulp en de aandacht. Win-win situatie dus.
En het contact met Miriam is heel fijn. Ze is een leuke vrouw en heeft zoveel meer levenservaring, onderwijservaring en “Guyana-ervaring” (ze heeft 4 jaar in GT gewoond en nu is nu een half jaar in Moruca) dan ik, best handig als ik ergens mee zit. En met haar kan ik toch op een andere manier en over andere dingen praten dan met de mensen van hier.
Twee keer per week ga ik hardlopen. Soms alleen, soms met een buurvrouw. Dit gebeurt vroeg, heel vroeg (ergens tussen 5 en 7, afhankelijk van de dag, door de week altijd vroeg en op zaterdag afhankelijk van of ik alleen ga (meer richting 7 ;-) ) of met de buurvrouw (om 5 uur....)). Eigenlijk zou ik vaker willen/moeten gaan, maar mijn programma is ’s morgens al zo vol... En ’s middags is het echt te warm en om 18.00 uur is het donker.
Dan de mensen van Moruca. Heel hartelijke mensen. Het grote voordeel van als enige VSO’er in een kleine plaats zitten is dat je snel in contact komt met de plaatselijke bevolking. De mensen zijn nieuwsgierig naar mij en ik heb, naast Miriam, geen andere ‘makkelijke’ westerse contacten. Tot zover zijn de contacten die ik met de Guyanesen heb nog wel behoorlijk oppervlakkig, en misschien zullen ze dat ook wel blijven, maar ik kan er toch van genieten. Het is leuk om hier door het dorpje te lopen en her en der aangesproken te worden en even de dag door te nemen.
Buiten het werk om heb ik de meeste contacten met mijn buren. Ik woon in ‘teacher’s quarters’, een soort ieniminirijtjeshuis met 3 huizen. Ik woon in het eerste huis, naast mij wonen Dina (35) en haar twee zonen, Timothy (7) en Jonathan (4). En daarnaast woont Melissa (24) en haar zoon Omari (5). De jongens komen graag spelen en de moeders brengen me geregeld wat te eten of ze halen mijn was binnen wanneer zij eerder thuis zijn dan ik en het begint te regenen. Met Melissa ga ik de laatste weken steeds meer om, ze komt mijn hulp vragen voor het huiswerk van haar Engelse studie (mijn hulp... Engels..., nou ja, we hebben het wel gezellig, maar echt helpen kan ik haar niet hoor!), we kijken samen een film en we kletsen wat. Heel leuk, dit soort van vriendschap maakt toch wel dat ik me meer thuis voel.
Iets verderop woont Juanita. Zij is 43, heeft 7 kinderen en is een echt gezelligheidsmens. Haar huis staat altijd voor me open, ze belt me als ze een pan vol eten heeft met de vraag of ik een bordje mee wil eten, ze houdt van lezen, wil alles weten over mijn werk en doet veel om de gemeenschap hier te helpen. Ik kom erg graag en erg vaak bij haar!
Dan zijn er de leraren van de scholen hier in het dorp. Inmiddels ken ik een aantal van hen iets beter. Laatst ben ik met een lerares en haar gezin meegeweest naar een ‘feestdag’ (saai, saai, saai... maar dat terzijde) in een naastgelegen plaatsje. En dan hebben we Susan, zij woont ook iets verderop met haar oma en haar 2 kinderen. Susan heeft geen elekticiteitsaansluiting, dus eens per 3 dagen komt ze bij mij om haar mobiel op te laden en dan kletsen we wat.
In de kerk woont en werkt Vaughn. Hij is 49, gehandicapt en overtuigd katholiek. Hij is supervriendelijk, ik haal iedere week 10 kokosnoten bij hem voor omgerekend €1,20. Hij heeft geen gemakkelijk leven, zeker in zijn jeugd heeft hij heel nare dingen meegemaakt, maar hij heeft in het geloof zijn roeping gevonden. Hij is de goedheid zelve. En voor iedereen die daar waarde aan hecht... Hij bidt iedere dag voor mij, voor mijn familie en mijn vrienden. Mocht er een god bestaan dan weet ik wel zeker dat hij naar Vaughn zou luisteren, dus dan zitten wij er allemaal warmpjes bij! ;-)
Uncle Basil en auntie Dollie wonen 10 minuutjes lopen van mij vandaan, 2 oudere mensen die als een soort vader en moeder voor heel het dorp zijn. Dan zijn er nog de mensen die andere functies hebben binnen de overheidsinstanties hier (dat woord is eigenlijk veel te groot voor wat het is, maar ja, weet niet hoe ik het anders moet noemen). Vooral meiden van mijn leeftijd. Leuke meiden, die me opbellen/smsen wanneer ze wat gaan drinken om me te vragen of ik mee wil. Er is hier maar één plek om wat te drinken en daar is eigenlijk niks aan, de mensen zijn snel dronken, de muziek is slecht en staat veel en veel te hard en ik kan de mensen niet verstaan door de combi van het Creools, de alcohol en de harde muziek.
’s Avonds lees ik dus liever een boek, of kijk ik een filmpje op mijn laptop en ga vroeg naar bed.
Voor mij, als ochtendmens, is het leven hier helemaal zo slecht nog niet. Om een uur of 9 naar bed en rond een uur of 5 weer op...
De meeste tijd breng ik door met mijn collega’s. De belangrijkste zijn:
mr. Nigel, hij is mijn baas. In het begin kreeg ik weinig hoogte van hem, maar inmiddels weet ik wat ik aan hem heb en weet hij wat hij aan mij heeft. Hij blijkt een redelijke vent te zijn.
Miss Camille, de secretaresse. Een heel lieve vrouw, een zachtaardig karakter. In het begin erg bescheiden en verlegen, maar met haar kan ik inmiddels goed lachen.
Ivor, hij is een ‘manusje van alles’. Hij vaart in ieder geval altijd de boot wanneer we de rivieren opgaan. Hij is vrolijk en gek op muziek, wanneer hij op kantoor is kan ik mezelf soms niet eens horen denken vanwege het geschal van Celine Dion... (beetje jammer, ja). Verder is hij bij de Jehova Getuige en heeft hij mij al ‘prachtige’ verhalen verteld over hoe de wereld in elkaar zit. Helemaal begrijp ik het overigens nog steeds niet, want hij spreekt zo ontzettend Creools, dat ik de helft van wat hij zegt niet versta...
En dan hebben we nog mr. Arthur. Hij is gepensioneerd leraar en werkt aan een buitenschools remedial programma. Ook hij is Jehova getuige. Hij is de meest zachte en vriendelijke man die ik ooit ontmoet heb, zonder dat je er kriebels van krijgt.
En mijn favoriete collega is (helaas) een tijdelijke collega... Mijn baas is net 6 weken met vakantie geweest en in die tijd kwam Charlie Holmes waarnemen voor hem. Sinds hij er is is de sfeer op kantoor veranderd. Het is gezelliger, er wordt veel harder gewerkt, veel meer mogelijkheden en er wordt gecommuniceerd, kortom een heel fijne man! En hij heeft mij vanmorgen meegenomen naar Mabaruma. Zijn tijd in Moruca zit erop, zijn basis is Mabaruma en hij wilde me hier wat workshops laten doen... Vandaar dat ik nu hier ben en het internet op kan! Maar nu loop ik snel van stapel... Mijn werk:
De eerste weken werken waren vreselijk saai... De allereerste week waren de scholen nog dicht. Die hele week heb ik op kantoor achter mijn bureau doorgebracht, documenten lezen... Wel even wat anders dan de diversiteit van mijn werk op de Toon Hermansschool... Tijd kroop in slakkengang voorbij. Waar ik in Ede gewend ben aan op de klok kijken en dan schrikken dat het alweer zó laat is terwijl je nog 100 dingen had willen/moeten doen, hier is het het omgekeerde. Ik kijk op de klok en ik schrik ervan dat het nog zo vroeg is, dat ik nog zoveel uren moet... Vond ik het in Nederland frustrerend dat ik tijd te kort kwam, dit is nog veel frustrerender!
Maar niet alle dagen zijn zo. Een paar weken geleden ben ik met Nigel, Ivor en Nigels dochter (hij wilde niet dat ik me ongemakkelijk zou voelen met 2 mannen alleen...) de Barama rivier opgegaan. Hier hebben we in 3 dagen tijd verschillende jungle-schooltjes bezocht. Waaronder schooltjes met 20 kinderen van groep 1 t/m 8 en één leerkracht. De dagen bestonden voornamelijk uit in de boot zitten (op een houten bankje, dat na 3 dagen best ongemakkelijk wordt...), maar ik zie dingen en maak dingen mee, die ik als gewone toerist nooit zou zien. Nu wil ik graag voor een week naar één van deze schooltjes terug. Deze juf gaf aan dat ze graag coaching wil en ik denk dat er wel wat dingen zijn waar ik samen met haar aan kan werken. Het is alleen nog even de vraag of het gaat lukken, want hier op kantoor zeggen ze dat het gevaarlijk is voor mij om daar een week door te brengen. Zelf heb ik het idee dat dat een beetje een politiek spelletje is tussen de verschillende tribes. Zolang ik hier zit kan ik weinig doen voor deze leerkracht. Omdat zij de enige is op de school komt ze niet naar workshops, want dat zou betekenen dat de school dicht moet. Ook als de workshops in het weekend zijn, want met de reistijd erbij is ze sowieso 3 dagen weg. Ik hoop dus dat er toch een manier voor mij is om daarheen te gaan.
Een paar weken geleden heb ik, samen met Joseph, een VSO’er uit Uganda, die in Mabaruma woont en werkt een workshop gegeven in Moruca. Er waren zo’n 30 schooldirecteuren en leerkrachten. Zijn deel van de workshop ging over SEN (special education needs) en het mijne dus over Literacy. Zaterdagavond was hij aangekomen in Moruca en tot dinsdag hadden we de tijd om voor te bereiden. Dinsdag begon de workshop. Ik was zenuwachtig en onzeker. Ik had er geen goed gevoel over na afloop. Aan het eind van de dag ben ik even naar Miriam gelopen, en even met haar te kletsen helpt me dan wel weer het een en ander te relativeren. Woensdag t/m vrijdag waren goede dagen. Ik had meer vertrouwen in mezelf en de groep reageerde goed op de dingen die we deden. Het was een best wel hectische week met lange dagen en veel te doen. Ik kreeg er energie van!
In mijn contract staat dat ik per week 4 scholen zou moeten bezoeken... Klinkt geweldig, reizen, leraren spreken, scholen zien, super, dat was waarvoor ik kwam... MAAR...
Geld is een groot probleem. Op het moment is er geen benzine meer voor educatie in heel de regio... Dit betekent dat ik niet vervoerd kan worden. De enige school die op loopafstand is is de school die (vanwege die reden) al zeer veel begeleiding gehad heeft en al is hier ook nog wel het een en ander te doen, het belangrijkste is dat ik die kleine, afgelegen schooltjes kan bereiken...
Eén keer per maand (de 1e zaterdag) zal ik levelworkshop organiseren. Dan zouden de leerkrachten van de kleuterklassen en groep 3 en 4 naar Moruca moeten komen en hebben we een workshop met mainfocus op Literacy. 6 November was de eerste. Gezien ik een week ‘vastzat’ op kantoor, omdat ik niet kon reizen ben ik bezig geweest deze meeting voor te bereiden.
Inmiddels ben ik ook alweer een jaartje ouder... Mijn verjaardag is niet ongemerkt voorbij gegaan. Juanita belde me ’s morgens als eerst om me te feliciteren, toen stond mijn buurjongetje met een chocoladereep en een kus voor mij op de stoep. Toen ik naar mijn werk wilde gaan belde Corine me op, later die ochtend belde papa. Miriam had 2 cadeautjes én een maaltijdsalade voor mij, van auntie Dolly kreeg ik mandarijnen, van Camille een ketting en oorbellen (in GT maar weer eens gaatjes laten prikken...), van een juf kreeg ik een theedoek, er is voor me gezongen, ik had taart besteld, maar kreeg ook van Juanita een taart, met glazuur en “Happy Birthday Anna” erop. Verder veel telefoontjes uit Nederland gehad, superleuk! Dank! En ’s avonds thuis in mijn hangmat, met een stuk taart en een kop thee heb ik eindelijk mijn boekje geopend dat vrienden en familie voor mijn afscheid hadden geschreven. Wat een cadeau! Ik heb zitten huilen en lachen; DANK JULLIE WEL! Ben er echt héél erg blij mee. Te weten dat er in Nederland zulke lieve mensen voor me zijn maakt dat ik van het leven hier kan genieten.
Nu ben ik dus in Mabaruma. Ik zal hier blijven tot volgende week woensdag, dan vlieg ik vanuit hier naar Georgetown om het VSO forum bij te wonen.
Op 1 december zal ik terug naar ‘huis’ gaan. Voor korte tijd, want op 18 december ben ik weer in Georgetown om... Papa op te halen van het vliegveld! Hij komt me een klein weekje opzoeken! Hartstikke gek natuurlijk, maar wel superleuk! Heb er zin in! Ik breng hem 23/24 december weer naar Georgetown terug en ik zal mijn kerst in Georgetown doorbrengen.
Jullie allemaal bedankt voor mailtjes, smsjes en post! Een real-life envelop is echt een geweldig cadeau voor mij! Dus als je je verveelt en je hebt zin om wat inkt op papier te zetten, schrijf mij dan ;-) Mijn postadres:
Anna Lantink
Department of Education, Moruca, region #1.
Guyana.

Smsjes zijn welkom op +592-6984588
Foto’s op: www.annalantink.hyves.nl
Veel liefs, Anna.
P.S.
- Wist je dat er geen bank is in Moruca?
- Wist je dat het heel lang duurde voor ik mijn eerste salaris kreeg?
- Wist je dat ik op een gegeven moment dus door mijn geld heen was...?
- Wist je dat dat probleem op is gelost door per fax geld uit GT toegestuurd te krijgen?
- Wist je dat ik ontzettend verwend word door m.n. Juanita, Miriam en Camille?
- Wist je dat zij geregeld voor mij koken?
- Wist je dat Ik de prime-minister de hand heb geschud?
- Wist je dat Ik daarmee op nationale TV ben geweest? (wist ik zelf ook niet, hoorde ik achteraf)
- Wist je dat ik uitkijk naar de eerste ‘klamburka’? En dat ik deze graag zou dragen?
- Wist je dat dat is omdat de muggen, ondanks voorzorgsmaatregelen gek op mij zijn?
- Wist je dat sommige (aardige, maar onaantrekkelijke) Guyanesen dat ook zijn....?
- Wist je dat deze mij dan ’s nachts poëtische smsjes sturen?
- Wist je dat ik daar helemaal niet op zit te wachten?
- Wist je dat ik al een bruiloftsfeest heb meegemaakt?
- Wist je dat ik (Nederlandse) Miriam (Canadese) met Scrabble heb verslagen!?
- Wist je dat ik de deur van kantoor heb dichtgetrokken, terwijl de enige sleutel binnen lag?
- Wist je dat er gelukkig wat mannen klaarstonden om via een ladder door het raam te klimmen
om voor ons de deur te openen?
- Wist je dat ik geregeld aan deze actie word herinnerd door Camille?
- Wist je dat ik daar wel om kan lachen?
- Wist je dat ik echt eelt op mijn handen krijg?!?!?!? (zal van het emmers water sjouwen zijn...)
- Wist je dat ik blij ben te weten dat ik over 2 jaar weer naar NL ga en vrienden en
familie weer zal zien!
- Maar wist je dat ik het nu wel erg leuk vind om het leven hier zo mee te maken?!