´Ik was in Lima´

Ik was in Lima, maar ook de psycholoog van Los Pinos en de eigenaar van een café in Huaraz waren in Lima.
Met beide personen hadden we een afspraak, beide kwamen ze niet opdagen. Verklaring achteraf: ´Ik was in Lima´
Ook Oscar, onze salsaleraar kwam de eerste les al niet opdagen, zal ook wel in Lima zitten... En waar zijn jullie allemaal? Ook in Lima zeker?!

Maar ik was er echt! (en had ondertussen geen afspraak in Huaraz staan)
Ik moest mijn visum verlengen. Hier zag ik behoorlijk tegenop. Ik wist nog goed hoe ik me de eerste twee dagen, in Lima, voelde. Klein, bang en alleen. Nu moest ik met mijn paspoort en veel geld over straat. Moest ik naar de immigratiedienst en wist ik dat ik daar een hele stapel papieren in zou moeten voelen. Nou vind ik het in het Nederlands al een verschrikking om papieren in te moeten vullen, laat staan in het Spaans.
En de polsbandjes die tegen wagenziekte helpen, die mijn vader voor me opgestuurd heeft, waren nog niet aangekomen.

Dus op donderdagavond vertrok ik, met kotszak, uitgezwaaid door mijn huisgenoten, die nog twee blokken al zwaaiend achter de bus aan renden, naar Lima. Weer 8 uur in de bus.
Ik trof het! Zat naast een oude, vieze stinkende man, die me ongegeneerd aan zat te staren. Toen hij in slaap viel en al snurkend zijn ontzettend smerige adem in mijn gezicht uitblies wist ik niet meer of ik nou last had van wagenziekte of dat deze man de duikelingen van mijn maag veroorzaakte...
Maar toen we 8 uur na vertrek, achteruitrijdend het busstation van Lima binnenreden heb ik mijn kotszakje gevuld!

Om 5.45 uur ´s morgens zat ik in Lima. De immigratiedienst gaat pas om 8 uur open, dus tot die tijd ben ik in het busstation gebleven met mijn boek, mijn drinken en de drie dierbare dropjes die ik van Renate mee gekregen had!
Om iets voor 8 met de taxi naar de immigratiedienst. Daar allerlei papieren! Stond ik ergens in de gang met al die papieren en mijn woordenboek... Wat was ik blij met mijn (nu, door de zon nog) blonde(re) haar! Een Peruaan die zei hier te werken kwam de trap op, zag mij staan en schoot me meteen te hulp. Toen hij om mijn paspoort vroeg werd ik een beetje argwanend (´hoe weet ik dat deze man hier echt werkt en dat hij er straks niet vandoor gaat met mijn paspoort?´) Mijn oplossing, ik hield mijn paspoort met twee handen zó stevig vast, dat het me bijna pijn deed in mijn handen en hij schreef de nummers over.
Nadat hij alles in had gevuld werd mij duidelijk dat hij toch echt te vertrouwen was. Want hij ging zijn loket openen en terwijl er een heleboel mensen zaten te wachten, mocht ik zo doorlopen en werd ik als eerste geholpen. Ik bleek kopiën te missen en liep nog drie keer door het gebouw op en neer, maar een uurtje na binnenkomst stond ik weer buiten met visa tot 16 december!

Om 13.00 uur dezelfde dag zou ik de bus weer terug naar Huaraz nemen. Nu had ik dus nog een paar uurtjes. Wat heb ik gedaan? In een héél grote supermarkt rondgeslenterd, het was voor de eerste keer sinds ik hier ben dat ik weer voorverpakt vlees in de koeling zag liggen, vlees waaraan je niet kon zien wat voor een beest het ooit geweest was. De verleiding was erg groot om gehakt mee te nemen en om in Huaraz met mijn huisgenootjes echte spagetthi te maken! Maar na een busrit van 8 uur... Toch maar niet gedaan.

Wel sprookjesboeken voor de meiden van Los Pinos gekocht. (wat een plezier om de meiden te zien genieten van de sprookjes, zitten ze in de zon, elkaar voor te lezen!)

En daarna... Naar de Mac Donalds! Heerlijk, al was het nog maar 11 uur, lekkere frietjes en een hamburger! Verder de tijd uitgelezen.

Om 12.45 uur stond ik in de rij voor mijn bus, stonden Nelly en haar man daar ook. Zij wonen in Huaraz en zijn ook betrokken bij de stichting, geweldig dat je zelfs in Lima je naam hoort en bekenden ziet!

Op de terugweg had ik voor 5 soles extra
(1,25) een VIP stoel. Ik kon liggen, op mijn zij, op mijn rug en ik denk zelfs ook wel op mijn buik, had alle ruimte! Heerlijk!

Vrijdagavond met Renate, Tamara, Janthy en Guido gedansd. Stappen in Huaraz is geweldig! Iedereen danst! De wodka-naranja kost omgerekend 2,50 en de DJ draait op ons verzoek, tussen de salsanummers door af en toe een Brian Adams, Tina Turner, of The Pointer Sisters!

Zondag zijn Renate, Janthy, Tamara en ik naar Laguna 69 gewandeld. Om 7 uur een busje genomen richting Yunghay en vanaf daar met een taxi omhoog. Waar de weg stopt omhoog geklommen. We zijn om ongeveer 9.30 uur begonnen en rond een uur of twee waren we op 4600 meter aan het meer. Zo mooi en dit keer het juiste pad gevolgd, wel zwaar, maar niet gevaarlijk!
Renate en ik konden de verleiding niet weerstaan en zijn onder het oog van een groep Israëliërs en Tamara en Janthy (bewapend met onze camera´s) het meer in gegaan! Het erin gaan deden we nog met veel beleid, zodat de Israëliërs onze borsten niet konden zien, maar eruit maakte ons dit niks meer uit: het enige dat toen nog telde was: ZO SNEL MOGELIJK! Ik snap nu dat je dood kan gaan van zwemmen in koud water. In die 12 seconden was ik al bang dat ik het niet zou overleven!

Terug naar beneden hebben we een nieuwe vriend gemaakt. Renate gaf een ezel die we onderweg tegenkwamen een cracker. Dit was funest, want nu bleef hij ons volgen. Toen ik hem aaide en hij aan mijn hand begon te sabbelen dacht ik even, ´Ah, wat schattig, net een jong hondje´, maar toen voelde ik dat dit geen sabbelen was, maar keihard bijten. Ik in paniek mijn fototoestel aan Renate afgegeven en Tamara zijn bek opengetrokken, waardoor mijn hand bevrijd werd. Diepe afdrukken van de ezel in mijn vingers!
Bij toeval is dit alles met mijn camera gefilmd, dit merkten we pas na de bevrijding op. Wat hebben we een lol gehad! En nog steeds gaan we af en toe met elkaar om de computer zitten om dit filmpje weer te bekijken!

Maar niet alleen lol hier in Huaraz... Twee dagen nadat ik mijn vorige bericht op deze site schreef, is Ericka, het meisje dat we wilden gaan helpen met leren, door haar moeder opgehaald....
Haar moeder was zwanger en wij vermoeden sterk dat ze het wel handig vond om Ericka weer in ´huis´ te hebben om te helpen met de baby. Wel heeft de kinderbescherming zich hiermee bemoeit en het OK gevonden dat Ericka terug ging. Volgens Madre Wilma houden zij er toezicht op dat Ericka naar school zal gaan. Maar inmiddels een beetje bekend met Peruaanse afspraken, vermoeden wij dat ook de kinderbescherming in Lima zal zijn op het moment dat Ericka ze nodig zal hebben. Gisteravond hebben we het met de psycholoog van Los Pinos hier nog over gehad en ook zij zegt ons dat Ericka echt niet naar school zal gaan en dat haar vader haar slaat... Een machteloze situatie, want Los Pinos heeft wat dat betreft geen voet om op te staan. Ericka is weg en ik hoop maar dat de nonnen veel voor haar zullen bidden.

Vorige week was Los Pinos een verademing. Sor Ana was met Sor Vanessa een week in Lima en nu had Sor Zoyla de leiding over de kinderen. Sor Zoyla is duidelijk en strikt, maar ook warm en gezellig! De sfeer was zo anders in huis. Kan het niet beschrijven, maar heb genoten. Voelde me nuttig en heb leuke momenten met de kinderen gehad waar ik weer veel energie uit haalde.

Afgelopen zondag mochten we de kinderen (en de nonnen) meenemen naar het zwembad. Eerst om 6.45 naar Los Pinos om mee te gaan naar de kerk, daarna samen ontbijten en toen naar het zwembad.
De meiden waren door het dolle heen!
Wij met ons vieren samen met Anabel, Esterley, Yeseña, Daisy, Yuliño en Elvira achter in de (met zeil) overkapte laadbak van zo´n auto met laadbak (zal vast een naam hebben, maar kan er niet opkomen... Oli4??) gezeten. Heerlijk opgepropt in de hitte!
Maar supergezellig, wij zingend de liedjes van The Sound of Music, Kinderen voor Kinderen en alle liedjes die we konden bedenken met bewegingen erin (van voor naar achter van links naar rechts was een groot succes), de kinderen luisterend en genietend. (en ik zong echt, ja)
Daarna de kinderen zingend en wij genietend, want wat hebben deze kinderen een gouden strotjes!

Na mas o menos een uur rijden kwamen we aan bij het zwembad, 23 kinderen renden al gillend de auto uit. Het zwembad bestond niet meer. 23 kinderen propten zich de auto´s weer in.
Weer ongeveer een uur later waren we bij een ander zwembad. We hadden bedacht om in de laadbak te doen alsof we lagen te slapen, maar zogauw de auto stilstond trokken ze het niet meer, ze sprongen eruit!

Toen wij ons omgekleed hadden lagen de kinderen al lang en breed in korte broek en T-shirt in het water. Geweldig, wat hebben ze genoten! De grote kinderen konden wel een beetje zwemmen, de kleintjes in het pierenbadje en om de beurt met een van ons mee naar het ´grote´ bad (ik denk dat het grote bad 16 m2 was...)
Na het zwemmen op de parkeerplaats broodjes en fruit met limonade.
Een dag om nooit te vergeten. En in totaal (entree zwembad, taxikosten en fruit en drinken) heeft deze dag ons, voor al deze meiden zo´n 100 soles gekost! (ong. 25 euro) In Nederland geef ik nog meer uit als ik uit eten ga en hier geef je 23 kinderen een onvergetelijke dag voor hetzelfde geld!
Hoop dat ik daar, terug in Nederland, nog vaak bij stil zal staan.

Vanavond onze derde salsales! (Niet van Oscar, nooit meer wat van gehoord, maar van Pattie) Erg leuk, maar ook moeilijk. Vanavond les en vrijdag in ´de Tambo´s´ maar weer in praktijk brengen!

¡Hasta luego!